پژوهشی که نهادینه شد
چهارشنبه 27/2/1394
دبیرستان علامه‌حلی تهران
سالن اجتماعات شهید بهشتی
نه اصراری بود و نه درخواست ویژه‌ای فقط گفتیم هرکه پژوهشگر است بسم‌ا...
تازه کلی حرف‌های وحشت‌ناک هم زدیم که یا نیائید و یا اگر آمدید، بازگشتی در کار نیست، همه می‌گفتیم خدا کند بچه‌ها پس نزنند.
دوستانی که اجبار را در پژوهش امری حتمی می‌دانستند؛
همکارانی که اعتقاد داشتند جنس بچه‌ها عوض شده؛
عزیزانی که سختی درس‌ها را مانع راه دانش‌آموزان بسوی تحقیق و پژوهش عنوان می‌کردند؛
آنان که سودای نام‌آوری در المپیاد را ترمز پژوهش می‌نامیدند؛
همه و همه بدبین این روش بودند که
«وظیفه ما فقط فراهم کردن است
فراهم کردن طرح درس خوب
فراهم کردن استاد خوب
فراهم کردن آزمایشگاه و امتحانات خوب
فراهم کردن حمایت خوب و...»
از روز آغاز سال 94 (که همان اول فروردین 94 است) جلسات آغاز شد. هر روز و در چند نوبت و در جاهای مختلف دبیرستان، دفتر مدیر، معاونین گروه‌ها و اتاق‌ها حدود 45 روز کار و جلسه تا رسیدیم به روز انتخابات ستاد سمینار با شرح ماوقع بالا (در کمال بدبینی) 30 نفر کاندید شدند. همه شوکه شده بودند و بارقه امید دمیدن گرفته بود.
حدود 180 دانش‌آموز یعنی 42 درصد دانش‌آموزان و حدود 100 پروژه در مقایسه با سال‌های گذشته آمار رشد چشمگیری را نشان می‌داد.
در سال 93، 22 درصد از دانش‌آموزان و در سال 92، 35 درصد از دانش‌آموزان پایه دوم در بخش پژوهشی شرکت داشته‌اند.
انگار دنیا را به صاحبان این عقیده در دبیرستان داده بودند که علامه‌حلی پژوهشی بوده، هست و می‌ماند و هیچ چیز جلودار آن نیست.
پژوهش در علامه‌حلی مانند خون جاری است، مانند نفس مُمد حیاتش می‌باشد و مایه آرامش و اقتدار دبیرستان.
همان روز این دانش‌آموزان با لوحی عضو باشگاه جدیدی در دبیرستان گردیدند؛
باشگاه اندیشمندان جوان با 180 عضو آغاز به کار کرد.
انشاءا... آینده‌ای درخشان برای کشور خواهیم ساخت.
رضوی
