هفدهمین کنگره ملّی شب شعر عاشورایی

شعر سرودن در بیان فضائل، مناقب و مصائب اولیاء الهی، صورت تکامل‌یافته هنر است برای سیر کلمات از تاریکی به‌سوی نور حقیقت، که موهبتی است گران‌بها و ارجمند، و دست‌مایه‌ای برای اعتلای معنوی انسان و انسانیت.

شعر شیعی در آینه احادیث معصومین (علیهم‌السلام) جلوه‌ای چشم‌گیر و روشن دارد و همواره با تمجید و تأیید آل‌الله (علیهم‌السلام) همراه بوده است. در این میان شعر حسینی و عاشورایی تلألؤ و درخشش بیشتری دارد و همچون قلبی تپنده است برای پیکر شعر شیعی که روح حیات و سرزندگی را در تمامی اجزای آن جاری می‌سازد.

شعر حسینی؛ سرود آزادی و آزادگی، عزّت و شجاعت، غیرت و شهامت، ایثار و شهادت، و در یک کلام عروج انسانیت در معراج خونین حقیقت است.

شعر حسینی همچون عاشورا، زنده و زنده‌کننده است و انسان را از درّه‌های ذلّت به قلّه‌های عزّت می‌رساند و به سرافکندگان، راه سربلندی را نشان می‌دهد، راهی که سرهای سروران عالم، چهل منزل روی نیزه‌ها طی کردند، خورشیدهای تابانی که شام ظلم و ظلمت را به روز حق و حقیقت کشاندند.

شعر حسینی سرآغاز سلوکی سرخ است که با مرکّب اشک بر صفحه قلوب مؤمنان حک می‌شود و روح‌الایمان را به روح‌القدس پیوند می‌زند.

دبیرخانه کنگره ملّی شب شعر عاشورایی که هر سال به همّت دبیرستان علامه حلّی تهران برگزار می‌شود، از تمام شاعران فارسی‌زبان دعوت می‌کند تا با آثار ارزشمند و فاخر خود، هفدهمین دفتر کنگره را مزیّن نمایند.